Ağır bir noksanlık işiydi aslında yaşam; sadece değilmiş gibi yaptığımız... Sonra tekrar susmaktı ve susamışken kelimelere... Susarken en çok muma basılı sigaralar içtik ve mühre dökülmüş alkoller... Aslında anlatmamanın bir sebebi olmalıydı, anlatamamaktan korkmak gibi; anlamamanızdan değil elbet ve katil kinaye... Susarken kinlerimizi kınından çıkarınca parlıyordu sigaraların alevleri ve alkol eriyordu... Herkes yeltendi kininin kınına ama çekildi eller geri birer birer... Mai misketler yuvarlandı sokaklarda ve seslerinden kulaklarımız acıdı ve kapattık gözlerimizi hissetmemeye... Misketler neden mavi dedi; mavi değil mai dedim ve yürüdüm ateşte, elerimde siyahla...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder